Kinezyterapia
Są to ćwiczenia, głównie mięśni dna miednicy mniejszej, wykonywane w różnych formach: ćwiczenia wolne, biofeedback, ćwiczenia z przyborami. W praktyce należy pamiętać o aspektach metodycznych kinezyterapii.
– nauczenie leczonego percepcji odpowiednich grup mięśniowych – ma to znaczenie, jeżeli chcemy zwrócić szczególnie uwagę na wzmocnienie zwieracza zewnętrznego cewki i mięśni przepony moczowo-płciowej lub np. uzyskać rozbudowę i wzmocnienie mięśni dźwigaczy odbytu;
– niezależnie od ćwiczeń bezpośrednio dotyczących mięśni dna miednicy, stosowanie również ćwiczeń wzmacniających łańcuch kinetyczny utrzymujący odpowiednie ciśnienie w jamie brzusznej i tym samym odpowiednie położenie narządów – wspomniany łańcuch kinetyczny stanowią mięśnie miednicy, przepona oraz mięśnie brzucha i grzbietu. Już w latach 40. XX wieku polski anatom, prof. Dzierżykray-Rogalski zwracał uwagę na synergię działań taśmy mięśniowej tułowia, a współcześni autorzy zajmujący się ćwiczeniami u chorych na NTM także ostatnio analizują udział mięśni brzucha w usprawnianiu dna miednicy.
– nauczenie chorego odpowiedniego oddychania – jest ono niezbędnym warunkiem wyeliminowania działania tłoczni brzusznej podczas ćwiczeń;
– odpowiednie umotywowanie chorego – leczenie jest bowiem długotrwałe i musi być systematyczne. Podstawą powodzenia jest zachowanie dyscypliny terapii.